اما هم پول و هم بی انصافی واقعاً نگرانی های ثانویه هستند. سوال بزرگتر این است که آیا سیاستگذاران با نجات سپرده گذاران بزرگ از بی احتیاطی خود، رفتار بد آینده را تشویق کرده اند؟ به ویژه، مشاغلی که مبالغ هنگفتی را بدون اینکه بپرسند آیا بانک سالم است یا خیر، در اختیار SVB قرار می دهند (به غیر از چند روز اضطراب). آیا این منجر به رفتار غیرمسئولانه تر می شود؟ یعنی آیا کمک مالی SVB خطر اخلاقی ایجاد کرده است؟
خطر اخلاقی یک مفهوم آشنا در اقتصاد بیمه است: زمانی که افراد برای جبران خسارت تضمین می‌شوند، انگیزه‌ای برای اقدام محتاطانه ندارند و در برخی موارد ممکن است دست به اقدامات تخریبی عمدی بزنند. در طول دهه 1970، زمانی که نیویورک، به طور کلی، در نقطه پایینی قرار داشت و ارزش اموال کاهش یافته بود، برانکس توسط آتش‌سوزی‌ها شکسته شد، که حداقل برخی از آنها ممکن است عمداً توسط صاحبخانه‌هایی که انتظار دریافت بیشتر از بیمه‌گران را داشتند، ایجاد شده باشد. از ارزش ساختمان هایشان
در بانکداری، بیمه کردن سپرده ها به این معناست که سپرده گذاران هیچ دلیلی ندارند که نگران نحوه استفاده بانک ها از پول خود باشند. این به نوبه خود انگیزه ای برای بانک ها ایجاد می کند تا رفتارهای بدی مانند اعطای وام های بسیار پرخطر اما پربازده داشته باشند. اگر وام ها پرداخت شود، بانک پول زیادی به دست می آورد. اگر این کار را نکنند، صاحبان فقط از آنجا دور می شوند. سر، آنها برنده می شوند. دم، مالیات دهندگان از دست می دهند.
این یک مورد فرضی نیست. این تقریباً همان چیزی است که در طول S.&L اتفاق افتاد. بحران دهه 1980، زمانی که انجمن های پس انداز و وام، به ویژه اما نه تنها در تگزاس، عملاً در مقیاس بزرگی با پول دیگران قمار کردند. زمانی که شرط بندی ها خراب شد، مالیات دهندگان مجبور شدند به سپرده گذاران غرامت بپردازند که کل هزینه آن به 124 میلیارد دلار می رسد – که به عنوان سهمی معادل از تولید ناخالص داخلی، امروز چیزی حدود 500 میلیارد دلار خواهد بود.
موضوع این است که ضمانت سپرده گذاران خطر اخلاقی ایجاد می کند، خبری نیست. این خطر اخلاقی یکی از دلایلی است که بانک‌ها تحت نظارت قرار می‌گیرند – ملزم به نگه‌داشتن مقداری پول نقد، محدود در نوع ریسک‌هایی که می‌توانند متحمل شوند، ملزم به داشتن دارایی‌هایی هستند که به میزان قابل توجهی از سپرده‌هایشان فراتر می‌رود (معروف به سرمایه مورد نیاز) . این آخرین شرط نه تنها به منظور ایجاد بالشتک در برابر ضررهای احتمالی است، بلکه به صاحبان بانک ها نیز انگیزه ای برای جلوگیری از به خطر انداختن وجوه سپرده گذاران می دهد، زیرا آنها باید بسیاری از زیان ها را از طریق سرمایه خود متحمل شوند. آنها پول را از دست می دهند.
