اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی جیمز وب، مانند پیشاهنگان بسکتبال که یک نوجوان زیرک و بسیار بلند قد را کشف کردند، اخیراً گزارش دادند که گروه کوچک و فریبنده ای از کهکشان های کوچک را در سپیده دم زمان شناسایی کرده اند. دانشمندان می‌گویند که این کهکشان‌ها می‌توانند به یکی از بزرگترین توده‌های جرم در کیهان تبدیل شوند، خوشه‌ای وسیع از هزاران کهکشان و تریلیون‌ها ستاره.
هفت کهکشانی که آنها شناسایی کردند مربوط به لحظه ای 13 میلیارد سال پیش است، یعنی تنها 650 میلیون سال پس از انفجار بزرگ.
تاکاهیرو موریشیتا، ستاره شناس در مرکز تحلیل و پردازش فروسرخ مؤسسه فناوری کالیفرنیا، می گوید: «این واقعاً می تواند عظیم ترین منظومه در کل جهان در آن زمان باشد. او پیش خوشه را دورترین و در نتیجه اولین موجودی که تا به حال مشاهده شده است توصیف کرد. دکتر. موریشیتا نویسنده اصلی گزارشی درباره این کشف بود که روز دوشنبه در مجله Astrophysical Journal Letters منتشر شد.
گزارش دانشمندان حاصل تلاش بزرگ‌تری است که به عنوان بررسی تقویت‌شده با لنز گریسم از فضا شناخته می‌شود، که توسط Tommaso Treu، اخترشناس دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس، برای جمع‌آوری نتایج علمی اولیه از تلسکوپ وب سازمان‌دهی شد.
این تلسکوپ در روز کریسمس سال 2021 به مدار اطراف خورشید پرتاب شد. با آشکارسازهای مادون قرمز و یک آینه اولیه پررونق به عرض 21 فوت، برای بررسی سال های اولیه کیهان ایده آل است. با انبساط جهان، کهکشان‌هایی که از نظر مکان و زمان بسیار دور هستند، چنان سریع از زمین دور می‌شوند که بیشتر نور مرئی آنها و اطلاعات مربوط به آنها به طول موج‌های مادون قرمز نامرئی کشیده شده است، مانند آژیرهای عقب‌نشینی که با سرعت پایین می‌آیند.
وب در اولین سال خود انبوهی از کهکشان های درخشان و سیاهچاله های بزرگ را که تنها چند صد میلیون سال پس از بیگ بنگ شکل گرفته اند، بازیابی کرده است.
آخرین کهکشان‌های نوزاد در طول سال‌ها توسط تلسکوپ فضایی هابل به‌عنوان نقاط قرمز نور شناسایی شده‌اند که در چنین فاصله‌ای قابل مشاهده هستند، تنها به این دلیل که توسط گرانش فضاپیمای خوشه پاندورا، خوشه‌ای از کهکشان‌های مداخله‌گر در صورت فلکی بزرگ‌نمایی شده‌اند. مجسمه ساز.
اندازه‌گیری‌های طیف‌سنجی با تلسکوپ وب تأیید کرد که این هفت نقطه کهکشانی هستند و همه به یک اندازه از زمین فاصله دارند. آنها منطقه ای از فضا را به وسعت 400000 سال نوری یا حدود یک ششم فاصله از اینجا تا نزدیکترین پسر عموی کهکشان راه شیری، کهکشان مارپیچی بزرگ آندرومدا، اشغال می کنند.
بنابراین، تلاش های ما برای پیگیری خوشه اولیه بالقوه شناخته شده قبلی، سرانجام پس از تقریبا 10 سال نتیجه داد! دکتر. موریشیتا نوشت.
بر اساس محاسبات مبتنی بر مدل‌های رایج جهان، گرانش در نهایت این کهکشان‌ها را به یک خوشه عظیم شامل حداقل یک تریلیون ستاره می‌کشاند. Benedetta Vulcani از موسسه ملی اخترفیزیک ایتالیا و یکی از اعضای موسسه ملی اخترفیزیک ایتالیا گفت: ما می‌توانیم این کهکشان‌های دور را مانند قطرات کوچک آب در رودخانه‌های مختلف ببینیم و می‌توانیم ببینیم که در نهایت همه آنها بخشی از یک رودخانه بزرگ و قدرتمند خواهند شد. گروه تحقیقاتی
داده های طیف سنجی همچنین به دکتر اجازه داد. موریشیتا و همکارانش برای تعیین اینکه ستارگانی که برخی از این کهکشان‌های جنینی را تشکیل می‌دهند، به طرز شگفت‌آوری بالغ هستند و حاوی مقادیر قابل توجهی از عناصر مانند اکسیژن و آهن هستند که باید در کوره‌های هسته‌ای نسل‌های ستاره‌های قبلی ساخته می‌شدند. سایر کهکشان‌های شیرخوار بکرتر بودند. در تئوری، اولین ستارگان جهان از هیدروژن و هلیوم خالص، اولین عناصری که از انفجار بزرگ پدیدار شدند، تشکیل شده بودند.
برخی از این کهکشان‌ها با سرعتی فوق‌العاده، بیش از 10 برابر سریعتر از کهکشان راه شیری، که 10 تا 100 برابر بزرگ‌تر است، ستاره‌هایی به دنیا می‌آورند. دیگران در گروه جوان به سختی یک ستاره در سال تولید می کردند، “که تنوع جالبی در گروهی از کهکشان ها در این دوره اولیه است.” موریشیتا گفت.
همه اینها به این ظن در میان برخی کیهان شناسان می افزاید که کیهان اولیه ستاره ها، کهکشان ها و سیاهچاله ها را بسیار سریعتر از آنچه که نظریه استاندارد پیش بینی می کند تولید می کرد. در یک ایمیل، دکتر. موریشیتا گفت هنوز هیچ “بحرانی” در کیهان شناسی وجود ندارد.
او نوشت: «توضیح ساده‌تر این است که درک قبلی ما از شکل‌گیری ستاره و تولید غبار در کیهان اولیه، که پدیده‌های پیچیده‌ای هستند، ناقص بود.»
